Του Μανώλη Κοττάκη

Γεννήθηκα το 1968 σε µια ιδιωτική κλινική στα Ταµπούρια. Μαιευτήρας της µητέρας µου ήταν µάλιστα ένας άγιος άνθρωπος, ο µετέπειτα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Βλασσόπουλος. Με τον Πειραιά απέκτησα από τα παιδικά µου χρόνια µια όµορφη σχέση. Κάθε φορά που ο πατέρας µου, γραµµατέας του Σωµατείου Οικοδόµων Αίγινας, επισκεπτόταν το… Πόρτο Λεόνε για δουλειές, µε έπαιρνε πάντοτε µαζί του.  Η ράδα µε τα γκαζάδικα ήταν το πρώτο θέαµα που κέντρισε την προσοχή µου, κάθε φορά που το <<Αιγινάκι>> ή ο <<Πορτοκαλής Ήλιος>> έφταναν έξω απο την… µπούκα του λιµανιού. Τα εµπορικά καταστήµατα στην Τσαµαδού και σε άλλους κεντρικούς δρόµους ήταν το χάζι µου. Ειδικώς τα υφάσµατα <<Μηναίδης-Φωτιάδης>>. Εκεί που είναι σήµερα η Νοµαρχία ήταν διάσηµα κεµπαµπτζίδικα, όπως το <<Μέτσοβο>>, που έδιναν χρώµα στην περιοχή, δίπλα στη λαϊκή αγορά. Στους δρόµους της πόλης κυκλοφορούσαν οι… εφηµεριδάδες. Άνθρωποι που δεν υπάρχουν πια! Κουβαλούσαν πάνω τους όλες τις εκδόσεις σε µια τσάντα και σου πουλούσαν όποια εφηµερίδα ήθελες. Και, φυσικά, αγόραζα πάντα το <<Φως>>.

Ήταν ωραία η πόλη τότε…Είχε χρώµα. Ήταν φτωχή, µα είχε ήθος. Ενέπνευσε άλλωστε έναν Χατζιδάκι, έναν Τσαρούχη, µια Μελίνα…

Σήµερα ο Πειραιάς δεν είναι το ίδιο στις ψυχές των Πειραιωτών.Άλλοι τον λατρεύουν γι’ αυτό που δεν έχει η Αθήνα.Για τον υπέροχο ορίζοντα στον Σαρωνικό, για τη θέα από την Καστέλλα, για τις βόλτες στην Πειραϊκή, αλλά και για τις διαπροσωπικές σχέσεις. Άλλοι, όµως, νέα παιδιά, δεν άντεξαν τον ανόητο εµφύλιο που υπάρχει µεταξύ των πολιτών του Πειραιά γύρω από την καταγωγή και το ποιος έχει το κουµάντο στην πόλη, πήραν των οµµατιών τους και έφυγαν. Και σήµερα διαβάζω στο twitter διαµάχες νέων Πειραιωτών για τον υπέροχο Πειραιά της ηµέρας και για τον αποκρουστικό Πειραιά της νύχτας.

Στα τέσσερα χρόνια που υπήρξα διευθυντής του Γραφείου Τύπου του δηµάρχου Πειραιά Χρήστου Αγραπίδη (2000-2004), είχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά ξανά όλες τις νοοτροπίες και τις αγκυλώσεις που κρατούν χρόνια τώρα την πόλη καθηλωµένη.

∆εν πιστεύω ότι είναι δύσκολη η υπέρβασή τους. Το αντίθετο.Αξιοπιστία χρειάζεται µόνον και ισχυρή πολιτική βούληση. Το γεγονός ότι ο νέος δήµαρχος Β. Μιχαλολιάκος καθάρισε το παζάρι από τους παρανόµους µέσα σε µία νύχτα είναι µια ένδειξη. ∆εν αρκεί όµως!

Ο Πειραιάς θα ανακτήσει οριστικά τη λάµψη του µόνον εάν υπάρξει µια ευρύτατη συµµαχία λαϊκών, υγιών κοινωνικών δυνάµεων, που θα διαγράψει οριστικά το γκρίζο και τις σκιές που αµαύρωσαν την πόλη στα χρόνια που έφυγαν, και θα ξαναβάλει στην ατζέντα το φιλότιµο, την αξιοκρατία και τη διάθεση για δηµιουργική προσφορά.

<<Γίνεται;>> θα µου πείτε. Νοµίζω είναι η εποχή. Γίνεται! *Από το Saronic Magazine που κυκλοφορεί