Περιδιαβάζοντας στο internet για τιμές εισιτηρίων, εντελώς τυχαία βρήκα τα εξής: ΙΧ, Πάτρα-Ancona, 34€ μετάβαση, 58€ με επιστροφή. ΙΧ, Πειραιάς-Σίφνος, 62€ μετάβαση, 124€ με επιστροφή.

Υπόψη ότι Πάτρα-Ancona είναι 512 ναυτικά μίλια, ενώ Πειραιάς-Σίφνος είναι 75. Άρα ανά μίλι απόστασης, ο δεύτερος ναύλος είναι κάπου 15 φορές ψηλότερος από τον πρώτο. Ακόμη και σαν απόλυτο μέγεθος είναι πάνω από 2 φορές ψηλότερος. Σα να μην έφτανε αυτό, οι προδιαγραφές του πρώτου πλοίου, που είναι νεότευκτο και πάει με 32 κόμβους, είναι σαφώς ανώτερες από εκείνες του δεύτερου, που είναι από τα πιο παλιά που κυκλοφορούν και έχει περίπου τη μισή ταχύτητα.

Οι ναύλοι αυτοί είναι για τη χειμερινή σαιζόν, και υποθέτω ότι το καλοκαίρι θα είναι πιο πάνω και οι δυο. Δεν πιστεύω όμως ότι ο συσχετισμός τους ανά μίλι θα αλλάξει πολύ. Αν αλλάξει, άντε το 15 να πέσει στο 10, η στο 8 (πέρσι οι ναύλοι αυτοί ήταν περίπου στα ίσια, σε απόλυτη κλίμακα). Παρόμοια μπορούμε να πούμε και για τους ναύλους καμπίνας η σαλονιού, όπως επίσης και για τους ναύλους για τα φορτηγά αυτοκίνητα.

Εκτός από το αφελές ερώτημα, «ρε συ, μπας και είναι καλύτερα να πάω διακοπές το καλοκαίρι στην Ιταλία παρά στη Σίφνο;» (το οποίο παρεμπιπτόντως με απασχολεί σοβαρά!), τίθεται ένα άλλο, κάπως πιο επιστημονικό: Πως διαμορφώνονται και πως πρέπει να διαμορφώνονται οι ναύλοι της ακτοπλοΐας;

Άμεση απάντηση στο ερώτημα αυτό, που είναι πιο δύσκολο από ότι ακούγεται, δεν έχω. Υπόψη ότι το πετρέλαιο φέτος έχει πέσει περίπου στη μισή τιμή από πέρσι. Αλλά ενώ μερικές εταιρίες (κυρίως στο διάδρομο της Αδριατικής) προσφέρουν κάπως χαμηλότερους ναύλους από τους περσινούς (μείωση περίπου 10-15%), άλλες εταιρίες όχι μόνο δεν μείωσαν, αλλά ανέβασαν τους ναύλους τους σε σχέση με πέρσι. Αλλά αν οι αυξήσεις στους ναύλους έγιναν λόγω αύξησης στις τιμές πετρελαίου, δεν θα έπρεπε με την ίδια λογική να πέσουν όταν έπεσε το πετρέλαιο; Δεν φαίνεται να υπάρχει η δέουσα συμμετρία στο θέμα αυτό.

Υψηλοί ναύλοι στα νησιά θα έχουν δυσμενείς επιπτώσεις, όχι μόνο για το πορτοφόλι του ταξιδιώτη, αλλά και για τις τιμές των καταναλωτικών αγαθών και οικοδομικών υλικών στα νησιά, τις τιμές των αγροτικών προϊόντων που εξάγονται, την τουριστική κίνηση που βαίνει μειούμενη, και γενικότερα για την κοινωνική και στρατηγική συνοχή της νησιωτικής Ελλάδας.

Επομένως ελπίζω ότι οι καθ’ ύλη αρμόδιοι θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αυτό με τη δέουσα σοβαρότητα.

Tου

Χαρίλαου Ν. Ψαραύτη

Καθηγητή

Εργαστήριο Θαλασσίων Μεταφορών

ΕΜΠ